W ostatnich latach na terenie powiatu poznańskiego dokonano szeregu renowacji historycznych obiektów architektonicznych. Dzięki wykorzystaniu farb i tynków mineralnych Keim wielu obiektom przywrócono blask i piękno minionych epok. W niniejszym artykule zaprezentowano najważniejsze realizacje tego regionu, przy których renowacji wykorzystano materiały Keim.
Kościół i klasztor Cysterek w Owińskach
Poklasztorny kościół barokowy z kopułą został zbudowany w latach 1721–1731 według projektu Pompeo Ferrariego po pożarze starszego obiektu. Podczas okupacji hitlerowskiej kościół zamieniono na magazyn SS. Świątynia ma bogate barokowe wyposażenie wnętrza, barokowe stalle z intarsjami oraz rzeźbione konfesjonały rokokowe. W wieży kościelnej znajduje się mur gotycki z XV wieku. Klasztor barokowy z początku XVIII wieku, według projektu Jana Catenazziego, został dokończony przez Pompeo Ferrariego, a drugie piętro nadbudowano w roku 1880. Obecnie kościół służy jako świątynia parafialna, natomiast klasztor mieści Specjalny Ośrodek Szkolno-Wychowawczy dla Dzieci Niewidomych. Renowację elewacji klasztoru i kościoła zakończono w 2015 roku. Wymalowania elewacji wykonano z zastosowaniem farb krzemianowych systemu KEIM Granital.
Kościół pw. św. Wawrzyńca w Niepruszewie
Późnogotycki kościół pw. św. Wawrzyńca został zbudowany w 1580 r. z fundacji wojewody poznańskiego Łukasza III Górki. Jednonawowe wnętrze kościoła, przebudowane w latach 1725 i 1781, kryte jest płaskim stropem. Ściany podzielone są pilastrami o rokokowych kapitelach. Wyposażenie wnętrza stanowią trzy ołtarze rokokowe i ambona, pochodzące z 2. poł. XVIII wieku. Na prawej ścianie wisi duży krucyfiks z XVII wieku, na lewej znajduje się ostrołukowa wnęka gotycka. Polichromię wykonali w 1949 r. Alfons Chojnacki i Tadeusz Szukała. W roku 1836 dobudowano do kościoła od strony zachodniej neogotycką kaplicę grobową Sierakowskich pw. św. Anny. Znajduje się w niej późnoklasycystyczny ołtarz z ok. 1836 r. i renesansowa krata żelazna z poł. XVII wieku. Na zewnętrznych skarpach widać gotyckie wnęki o wykroju tzw. „oślego grzbietu”. W roku 2007 kościół przeszedł kapitalny remont dachu. Położono nową dachówkę oraz odrestaurowano i zakonserwowano więźbę dachową. W maju 2009 roku rozpoczęła się renowacja ołtarza głównego św. Wawrzyńca. Odnowiony ołtarz został uroczyście poświęcony podczas sumy odpustowej w uroczystość św. Wawrzyńca 10 sierpnia 2009 r. przez abpa metropolitę poznańskiego Stanisława Gądeckiego. W maju 2009 r. rozpoczął się także remont kapitalny szczytu kościoła, który został zakończony trzy miesiące później. Renowacja elewacji kościoła oraz dzwonnicy trwała sukcesywnie kilka lat aż do 2015 roku, z użyciem tynków renowacyjnych WTA KEIM Porosan, tynków wapiennych KEIM-NHL-Kalkputz i farb krzemianowych KEIM Granital. Wiosną 2016 zakończyło się malowanie wnętrza kościoła przy użyciu farb zolowo-krzemianowych KEIM Optil.
Pałac w Modrzu
Pałac neorenesansowy został wzniesiony ok. 1888 r. dla rodziny Baarthów. Główny korpus dworu jest piętrowy z wgłębnym portykiem, do którego dołączona została parterowa przybudówka oraz trzykondygnacyjna, narożna wieża. Przy pałacu zachowane są zabudowania folwarczne z gorzelnią z końca XIX w. Pałac jest obecnie własnością prywatną. Renowacja pałacu została przeprowadzona z użyciem elewacyjnych farb krzemianowych KEIM Granital oraz zolowo-krzemianowych farb do wnętrz KEIM Innotop.
Pałac w Konarzewie
Ta barokowa, piętrowa budowla na planie prostokąta została wzniesiona w latach 1689–1699 dla Jędrzeja Radomickiego herbu Kotwicz, starosty osieckiego, późniejszego wojewody poznańskiego. Radomiccy byli właścicielami Konarzewa do 1808, kiedy to majątek przeszedł drogą dziedziczenia na Franciszka Ksawerego Działyńskiego. W listopadzie 1806 w pałacu zatrzymał się Napoleon Bonaparte. W Konarzewie rozpoczął gromadzenie swoich zbiorów (później przeniesionych do Kórnika) syn Franciszka Działyńskiego, Tytus. Po Działyńskich, Konarzewo odziedziczyli Dzieduszyccy, później przeszło ono w posiadanie Czartoryskich. Ostatnim przedwojennym właścicielem Konarzewa był książę Roman Jacek Czartoryski. Podczas okupacji pałac został zdewastowany. Po II wojnie światowej była to własność Skarbu Państwa, ostatnio w gestii Agencji Nieruchomości Rolnych. Remonty przeprowadzone w latach 1953 i 1971 spowodowały częściową utratę oryginalnego charakteru wnętrz. W 2013 roku pałac zwrócono 12 spadkobiercom księcia Romana Jacka Czartoryskiego, którzy wystawili go później na sprzedaż. Obok pałacu znajduje się późnobarokowa oficyna z końca XVII w., kryta łamanym dachem polskim z okienkami powiekowymi. Otaczający rezydencję ogród, pierwotnie urządzony w stylu włoskim (zachowały się tarasy w bezpośrednim pobliżu pałacu), przechodzący w park, został za czasów Działyńskich wykorzystany jako zaplecze szkółkarsko-hodowlane arboretum w Kórniku. Prace renowacyjne w pałacu jeszcze trwają. Wykorzystano w nich m.in. mineralne farby do drewna KEIM Lignosil oraz zolowo-krzemianowe farby do wnętrz KEIM Optil.
Pałac w Biedrusku
Pochodzący z lat 1877–1880 neoklasycystyczny pałac wzniesiony został przez Ludwika Hunha dla Albrechta Ottona von Treskowa. Przez szereg lat mieścił się w nim klub garnizonowy (kasyno). Nietypowe jest umieszczenie jednego z głównych wejść do pałacu w elewacji bocznej. Pałac stoi w ciekawym parku krajobrazowym, na wzgórzu, w pobliżu rzeki Warty. W roku 2009 budynek został sprzedany i jest w prywatnych rękach. Obecnie pałac jest już wyremontowany i odbywają się tam imprezy okolicznościowe. Cały czas prowadzone są prace w otaczającym parku. Przy renowacji pałacu wykorzystano tynki Keim Universalputz i elewacyjne farby krzemianowe KEIM Granital oraz zolowo-krzemianowe farby do wnętrz KEIM Optil i KEIM Innotop.
Pałac w Szreniawie
Pałac ten to eklektyczny dwór-willa, zbudowany w latach 1852–53 przez architekta Karla Hermana Knoblaucha z Berlina na planie kwadratu, z wyraźnie zaznaczonym ryzalitem zawierającym główne wejście. Ryzalit został zwieńczony szczytem schodkowym. Dach jest czterospadowy. Dwór stanowi kompilację elementów należących do zupełnie różnych stylów. W marcu 1962 r. Ministerstwo Rolnictwa podjęło uchwałę o zorganizowaniu w Szreniawie muzeum rolnictwa. Na cele muzealne przeznaczono byłą siedzibę właścicieli majątku oraz teren otaczającego ją parku, w którym w 1963 r. rozpoczęto budowę pierwszego pawilonu ekspozycyjnego. W budynku pałacowym ulokowano siedzibę dyrekcji muzeum oraz pracownie. W pracach renowacyjnych w pałacu wykorzystano system farb krzemianowych KEIM Granital.
Pałac w Rogalinie
Na przełomie XVIII i XIX w. Raczyńscy wybudowali tu barokowo-klasycystyczny pałac (2. poł. XVIII w. i początek XIX w.), a następnie kaplicę (1817–1820), w której podziemiach znajduje się mauzoleum. Latem 1831 r. w Rogalinie zatrzymał się Adam Mickiewicz. W 1848 r. (podczas Wiosny Ludów) w Rogalinie znajdował się jeden z głównych obozów powstańców operujących między Stęszewem a Kórnikiem. 8 maja 1848 r. pod Rogalinem odbyła się bitwa kończąca istnienie Rzeczypospolitej Mosińskiej. W 1910 r. powstał budynek galerii, w którym Edward Aleksander Raczyński udostępnił publiczności swoją kolekcję malarstwa europejskiego i polskiego z przełomu XIX i XX w. (gromadzoną przez prawie 40 lat). Przed II wojną światową była ona uważana za najlepszy zbiór malarstwa współczesnego na ziemiach polskich. Po wojnie zespół pałacowo-parkowy był przez wiele lat zaniedbany. Doraźne remonty przeprowadzono w latach 1975–2000. Po wieloletnich staraniach w 2005 roku Muzeum Narodowe w Poznaniu uzyskało środki na opracowanie dokumentacji projektowej, a w roku 2006 dofinansowanie z tzw. funduszu norweskiego na realizację dwuletniego projektu: „Rewaloryzacja i modernizacja Zespołu Pałacowo-Parkowego w Rogalinie, Oddziału Muzeum Narodowego w Rogalinie”. Prace rozpoczęte w lipcu 2007 roku trwały do czerwca 2009 r. Ich szeroki zakres obejmował zadania konstrukcyjne, budowlane i konserwatorskie w korpusie głównym, poprawę warunków konserwatorskich w galerii malarstwa oraz wprowadzenie nowoczesnych systemów zabezpieczających i grzewczych we wszystkich budynkach. W głównej części pałacu wzmocniono między innymi uszkodzoną przez upływ czasu osiemnastowieczną konstrukcję więźby dachu i wymieniono jego pokrycie. 25 czerwca 2012 r. Minister Kultury i Dziedzictwa Narodowego podjął ostatecznie decyzję o dofinansowaniu projektu „Rewaloryzacja i modernizacja Zespołu Pałacowo-Parkowego w Rogalinie, Oddziału Muzeum Narodowego w Poznaniu – II etap” w ramach działania 11.1. „Ochrona i zachowanie dziedzictwa kulturowego o znaczeniu ponadregionalnym” XI priorytetu „Kultura i dziedzictwo kulturowe” Programu Operacyjnego„Infrastruktura i Środowisko”. W wyniku jego realizacji został zakończony program całościowej rewaloryzacji i modernizacji zabytkowych budynków i najbliższego otoczenia rezydencji. W pracach renowacyjnych w pałacu wykorzystano zolowo-krzemianowe farby elewacyjne KEIM Soldalit i wewnętrzne KEIM Optil oraz KEIM Innotop.
Krzysztof Sypniewski
KEIM Farby Mineralne Sp. z o.o.
Fotografie:
Krzysztof Sypniewski, Piotr Szymkowiak
Bibliografia
Jaśkowiak F., Województwo poznańskie. Przewodnik, Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, Warszawa 1967.
Jaśkowiak F., Łęcki W.: Poznań i okolice, Wydawnictwo „Sport i Turystyka”, Warszawa 1983.
Jaśkowiak F., Województwo poznańskie, PWN Warszawa–Poznań 1980.
Wikipedia
LUBUSKIE
Pomniki Historii
Najcenniejsze zabytki regionu
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski
Mecenas Kultury Miasta Krakowa
Nagroda "Złotego Pióra"
Złoty Krzyż Zasługi