Zostały zakończone prace przy projekcie Rewitalizacja Teatru im. Stefana Jaracza w Olsztynie. Projekt obejmował m.in.: renowację elewacji, konserwację wnętrz oraz docieplenie ścian zewnętrznych. Z uwagi na historyczny charakter elewacji docieplenie możliwe było tylko od strony wewnętrznej.

Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie ma długoletnią i „podwójną” historię. Został założony w roku 1925 przez Niemców jako Treudank – dar dla miejscowej ludności za wygrany plebiscyt. Projektantem teatru był architekt August Feddersen. Do 1945 r. sztuki grano w języku niemieckim. Dobre warunki akustyczne umożliwiały również wystawianie oper i operetek, które cieszyły się największym powodzeniem publiczności.

Po II wojnie światowej, 17 listopada 1945 r., działalność polskiej sceny zainaugurowano premierą „Moralności pani Dulskiej” Gabrieli Zapolskiej. W warunkach, jak wspominają kronikarze, prawdziwie spartańskich – w budynku zdewastowanym, pozbawionym ogrzewania, bieżącej wody, szyb i zaplecza teatralnego. Mimo to pamiętnego wieczoru, gdy uszyta z worków kurtyna poszła w górę, ze sceny po raz pierwszy padło polskie słowo.

Bryła architektoniczna teatru składa się z trzech elementów. Część wschodnia, wzniesiona z wykorzystaniem neorenesansowego budynku dawnej restauracji, mieści foyer i szatnie. W części środkowej znajduje się widownia. Największa część, zachodnia, mieści scenę, kulisy, garderoby, magazyn i biura teatru. Do gmachu od tej strony dostawiony jest budynek Studium Aktorskiego im. Aleksandra Sewruka.

Fasada frontowa teatru zlokalizowana jest od wschodu. Do budynku prowadzą schody pałacowe, które zastąpiły pierwotne schody rewiowe. Do wnętrza prowadzi pięć wąskich drzwi z nadświetlem. Dekorację dachu stanowi szczyt składający się z trzech podłużnych prostokątnych gzymsów, ułożonych piramidalnie.

W 2006 r. Teatr im. Stefana Jaracza w Olsztynie uzyskał status Narodowej Instytucji Kultury, na mocy porozumienia podpisanego przez Ministra Kultury i Marszałka Województwa Warmińsko-Mazurskiego, stając się pierwszą jednostką kulturalną w północno-wschodniej Polsce o takiej randze.

W trakcie prac wykorzystano specjalnie dedykowane obiektom zabytkowym materiały firmy KEIM, m.in. farbę laserunkową KEIM Restauro-Lasur do miejscowego scalenia kolorystycznego elewacji, sufitu widowni (który wcześnie został wykończony mineralna masą szpachlową KEIM Dolomitspachtel) i kapitel kolumn. Większość ścian zewnętrznych docieplono od wewnątrz przy zastosowaniu hydroaktywnego systemu KEIM iPor.