Szukanie nowych form wykańczania wnętrz spowodowało powrót ścian ceglanych. Odtwarza się „sztuczne” wątki murów, odsłania się konstrukcje ceglane, wykorzystuje cegły rozbiórkowe.

Lokalizacja w centrum miast sprawiła, że coraz częściej i chętniej inwestuje się w remonty XIX-w. budynków przemysłowych i fabrycznych, wybudowanych z cegieł, tworząc modne mieszkania – lofty, galerie, hotele itp. Najlepszym przykładem jest teren łódzkiej Manufaktury. Prace, wykonane na niespotykaną dotąd skalę, przy dużym udziale naszych materiałów, m.in. fugi, nie mają odpowiednika w Europie. Mur licowy (bez tynku) składa się z cegły i zaprawy używanej do murowania, która stanowiła najczęściej także fugę. I choć cegła zapewnia główne właściwości konstrukcyjne muru, to od rodzaju i właściwości fugi zależy jego końcowa wytrzymałość i trwałość w czasie. Woda wnikająca w mury jest źródłem powstawania przebarwień i wykwitów solnych. Krystalizujące na powierzchni lub bezpośrednio pod nią sole rozsadzają materiał muru mechanicznie, podobnie jak szkody mrozowe, gdy wnikająca w mur woda zamarza, zwiększając swoją objętość. Dlatego rola fugi jest bardzo ważna dla trwałości całej konstrukcji murów. W różnych okresach fuga była opracowywana bardziej lub mniej dekoracyjnie, zawsze jednak, poza efektem wizualnym miała zapewniać szczelność muru. Uzupełnianie różnymi zaprawami, często zbyt mocnymi (cementowymi) było i, niestety, wciąż jest przyczyną wielu często nieodwracalnych zniszczeń.